Stappen maken

Na de eerste week van onze klusvakantie 2019 hadden we al zo veel meegemaakt dat ik een enorm lang verhaal voor de site aan zag komen… Alles beschrijven kan leuk zijn, maar kan ook gauw gaan vervelen. Aan de hand van foto’s neem ik jullie mee met onze belevenissen van de afgelopen twee weken. (Update achteraf: het is evengoed een lang stuk geworden…)

De reis: uiteraard waren we weer wat vergeten…Black z’n riem. Bij de eerste stop konden we hem nog wel uitlaten aan zijn autoriempje maar dat was wel erg kort aan de lijn. Bij de tweede stop verkocht de benzinepompwinkel kinderspringtouwen. Zo had Blackie wat meer bewegingsvrijheid en liepen wij weer rechtop. Op de heen- en de terugreis was het rijden vermoeiend en af en toe best link: plensbuien, harde wind, hagel en rare Belgen…maar we hebben ons er goed doorheen geslagen.

De woonkamer: de eerste maandag hadden we een vriend van onze Engelse buurvrouw over de vloer die de wanden bij de toekomstige trap kwam stuccen. Buurvrouw had tijdens onze afwezigheid in haar eentje de door houtworm aangetaste vloer en balken weggehaald en de achterwand geïsoleerd. Echt ongelooflijk wat zij allemaal heeft gedaan voor ons! Bij het weghalen van het plafond kwam ze een tekst tegen op één van de vloerdelen. We hebben het gedeeltelijk kunnen ontcijferen: een aanklacht tegen de overheersing van Hitler en de fascistische Franse regering, in 1939 met potlood door de toenmalige vloerenlegger opgetekend, hoe bijzonder!

De hoogte van de woonkamer is nu goed zichtbaar, daar kan prima een tweede slaapkamer gemaakt worden. Met een ouwe Citroen en een te kleine aanhangwagen hebben we de balken voor de nieuwe vloer bij een houtzagerij in de Auvergne opgehaald. Een spannende terugreis, maximaal 45 kilometer per uur want als buurvrouw harder ging rijden, begon de aanhangwagen te slingeren…we hebben er dik een uur over gedaan met zweet in onze handen. Bij thuiskomst deze succesvolle actie gevierd met een glaasje rosé, uiteraard. Het hout voor de vloerdelen hebben we bij de Brico Depot gehaald. Daar een open vrachtwagentje gehuurd want we zijn nogal los gegaan op de bouwmaterialen. Gipsbetonblokken, nieuwe wc, wandtegels voor de douche, een houtkachel en nog veel meer. Dit was een tijdrovende operatie…auto heen naar Montlucon, vrachtwagentje terug, uitladen, vrachtwagen naar Montlucon, auto terug, al gauw een uur of 5 zoet geweest, maar het reed in ieder geval een stuk veiliger…

 

Nog een akkefietje met de Franse timmerman die de trap gaat maken. Hij had er lucht van gekregen dat wij na 9 maanden op enige activiteit van hem wachten, van ons contract met hem af wilden. Al zwaaiend met de offerte stond hij ineens voor de deur. Begrepen niets van wat hij zei maar we nodigden hem binnen uit en daar kwamen we tot overeenstemming, een glaasje rosé doet wonderen. Later vonden we uit dat ons ongenoegen met de gang van zaken via via via bij hem ter ore was gekomen. Het bijna mislopen van dit goudmijntje heeft hem eindelijk in beweging gebracht. Weliswaar is de halve offerte geschrapt (hij zou het plafond weghalen en eventueel balken bijplaatsen) maar de dure trap mag hij nog maken. Buurvrouw is meteen in volle vaart verder gegaan met de constructie voor de nieuwe balken.

De septic tank: voor de donderdag in de eerste week hadden we een afspraak gepland met het bedrijf wat onze septic tank heeft geleverd. Voor de garantie doen zij een controle op juistheid van de installatie. Dinsdags, onderweg naar ons huis, werd ik gebeld door een Franse mobiel. Blabla, welk adres, blabla, het huisnummer, blabla. Heb het huisnummer doorgegeven en gedacht dat ze dit voor die donderdag nodig hadden maar toen wij de bocht omscheurden, zagen we een busje staan van dat bedrijf. Het is best uitzonderlijk in Frankrijk dat mensen eerder komen dan afgesproken… Gelukkig kwam het allemaal goed uit en is de septic tank grondig bekeken en goedgekeurd, op een paar kleine, nog uit te voeren aanpassingen na.

De badkamer: na het vullen van honderden schroefgaatjes in de badkamer en bijkeuken, deden onze armen het niet meer. Maar ja, we waren net begonnen met klussen, wat een kantoorwatjes zijn we eigenlijk. Dus niet zeuren en door met opschuren van alle plamuur, voorbehandelen en schilderen. Een dagje tussendoor wat anders doen (hout halen, de Brico leegkopen) hielp en na twee weken mag het resultaat er best zijn. Het betegelen van de douche hebben we niet meer kunnen doen. Gelukkig is onze electricien Theo van alle markten thuis en doet hij ook andere verbouwklussen. Met een voorbeeld hoe wij het hebben bedacht, gaat hij in de komende maanden dit varkentje voor ons wassen.

De keuken: het hart van het huis. Tevens ook de plek waar iedereen doorheen loopt om van a naar b te klussen. En waar de koffie, rosé en biertjes zich bevinden. Een drukke plek dus waar zich in de loop van de weken ook bouwmaterialen en gereedschapskisten ophoopten. Continue waren we bezig met het schoonhouden van de vaat, verplaatsen van dingen, en uitrusten op de enige stoelen in huis. Als je me vraagt wat het meest stressvolle van deze klusvakantie was, dan was dit mijn pijnpunt. Maar het gaat goed komen.

 

Electricien Theo had de laatste dag een maat meegebracht die ook van alles kan. Als installateur van houtkachels heeft hij onze schoorsteen bekeken en gezien dat er met geen mogelijheid een dubbelwandige buis de bocht om kan door het kleine gat bovenin. Er moest gebroken worden, de oude schouw moest open. Dit was iets wat we op onze wensenlijst hadden staan, voor over tien jaar, want je weet nooit wat erachter vandaan komt en er is al zo veel te doen. Maar nood breekt wetten, dus de sloophamer erin! Gelukkig viel het mee. Een heel aparte Y-vormige schoorsteen, waar onderin een asluikje zit. Deze zat vol, met restanten van bijennesten. We konden ons vorig jaar zomer herinneren, toen de hoornaars af en aan vlogen naar de schoorsteen. Zo ver in onze schouw zaten ze dus.

De handige mannen gaan ook voor ons de keuken maken van gipsbetonblokken. UItvoerig hebben we besproken waar wat komt en hoe we het willen hebben. De geplande vaatwasser is geschrapt, er was geen kraantje voor geïnstalleerd. Flexibel als we zijn, hebben we dit zo gelaten, ook al wilde aannemer Arjan dit alsnog voor ons doen. De afgelopen weken hebben we iedere dag afgewassen met water uit de buitenkraan, verwarmt met de waterkoker, in een bouwemmer op de vensterbank. Straks hebben we de luxe van een gootsteen met afdruipgedeelte, daar worden we nu al blij van. Sorry toekomstige gasten, geniet van de vakantie en van het ouderwets met de hand afwassen :-). Doordat er nu een plek vrij is gekomen onder het aanrecht, hebben we daar ons tafelmodel koelkastje bedacht. Waardoor er op de plek waar de koelkast was ingetekend, nu plek is voor een servieskast. Op zoek dus naar een antiek geval bij de Franse kringloop of vide grenier, gelukkiger kun je mij niet maken!

De elektra: met een gekleurde wirwar van draden heeft Theo het huis de afgelopen week van meer licht en stopcontacten voorzien. Maandenlang hebben we gebruik gemaakt van 1 stopcontact, die hij vorig jaar alvast voor ons had aangesloten. Daar is door alle klussers dankbaar gebruik van gemaakt, zonder hadden ze nooit kunnen jekkeren, boren, schroeven en zagen. Maar het is wel erg lekker dat we nu de stekker van het koffiezetapparaat in een eigen stopcontact kunnen laten, zonder dat we de stekker uit iemands boormachine trekken.

En verder: hebben ze op maandagavond een kebabwagen op het marktplein in Auzances staan, heerlijk! En heeft onze favoriete bakker een baguette-automaat in zijn muur geplaatst. Al drie keer gebruik van gemaakt, prima stokbrood.

En hebben we tijdens een wandeling in onze omgeving op de laatste vakantiedag nog mooie vergezichten op de gevoelige plaat vastgelegd. Die bult op de linkerfoto is de Puy-de-Dôme, de hoogste krater van het vulkaangebied van het Centraal Massief. Op de rechterfoto zijn besneeuwde bergtoppen te zien, een uurtje rijden bij ons vandaan. In een toekomstige vakantie zal Vic daar na jaren weer eens de latten onder binden.

Laten we onze vriend Ton niet vergeten, de eigenaar van de B&B in Auzances waar we sliepen. Hij heeft bijna iedere avond voor ons gekookt en samen hebben we gegeten in zijn woonkamer, met veel gezelligheid en lol. Ook heeft hij ons voorgesteld aan zijn Franse vrienden. Zondags hebben we bij één van hen pot au feu gegeten, geserveerd met veel rosé en bier en heerlijk afgesloten met een door Ton gemaakt crema catalana en whiskey en mintshotjes. Dit maakte het Frans spreken een stuk makkelijker. Een kleine sprint naar huis was nodig omdat ik het toch een beetje te bont had gemaakt… Gelukkig zijn we goedgekeurd en kregen we complimenten over ons Frans. Een begin van ons sociale leven daar!