Ton

Drie weken geleden zette Victor voor zichzelf onderstaand stuk op het digitale papier

Vandaag waren we weer even bij je. Effe een praatje, een borrel en een glimlach. Herinneringen opgehaald met je broer en zus, die halsoverkop uit Nederland deze kant op zijn geracet. Fijne mensen, net als jij. Wij vertelden over jou, zij vertelden over jou en over vroeger. Want wij kennen je pas een jaar of drie, zij kennen je al een jaar of zevenenvijftig. Groentjes zijn we dus. Maar ik noem je graag mijn vriend. Nu al. En dat heb ik niet zo snel.

Ik voelde dat je genoot van het gebabbel tussen ons en je familie. Af en toe dat handje omhoog, alsof je wilde corrigeren, meedoen, aanvullen. Af en toe die glimp van een glimlach, gevolgd door een van pijn vertrokken gezicht. Want alles doet pijn, lopen, zitten, liggen, ademhalen, glimlachen. Alles.

Je gaat dood en je weet het. En je weet dat wij het weten. Je broer en zus ook. En je vindt het goed, dus wij vinden het ook goed. Maar stiekem niet echt. In de auto terug naar huis vroeg mijn lief zich hardop af of ze maandag, tijdens je ziekenhuisbezoek, zouden constateren dat er nog iets aan gedaan kan worden. Dat dat dan echt een wonder genoemd zou mogen worden. Ze weet dat ik niet geloof, maar als dat zo zou zijn, zou ik misschien overwegen om het atheïsme af te zweren. En ik geloof dat ze dan god in de hemel zou danken. En dan zou ik voor de grap nog een keer hartgrondig vloeken. Gewoon voor de gein. Ik weet zeker dat je dan zou lachen. Dan zou je weer mijn Rotterdamse accent zou proberen na te doen. Maar dat ken je nog steeds niet, gaat je niet meer lukken ook.

In die drie Franse jaren hebben we veel mensen leren kennen. Maar genoten we het meest van jou. En vertellen we over jou. Als we contact hebben met het thuisfront, vraagt iedereen: ‘Hoe is het met Ton?’ En dan liegen we niet. Want het gaat hard bergafwaarts. En je hebt aangegeven dat je zo niet verder wil. En je huisarts heeft aangegeven dat hij je daarmee kan helpen, als jij er echt klaar voor bent. Ik denk dat je bijna zover bent. Dus wij moeten zorgen dat we ook bijna zover zijn. Maar ik vind het extreem moeilijk.

Een van de redenen dat we het hier in deze streek zo naar ons zin hebben ben jij. Je hebt ons de streek en de mensen leren kennen, onze vrienden en familie vermaakt, ons verwend met je eten, verhalen, gastvrijheid, gezelschap en met je Brabants/Franse humor. Dus we gaan je niet missen. Want je blijft voor altijd bij ons.

Dank je wel daarvoor. Voor alles.

Eergisteren, in de nacht van vrijdag 26 op zaterdag 27 juni is Ton overleden. Wij hebben vrijdagochtend nog afscheid van hem kunnen nemen voordat we naar huis zouden gaan. Nu zijn we thuis in Nederland. En hoeven een volgende keer geen frikandellen, filet americain, paling of een maandmenu chinees voor hem mee te nemen. Dat voelt raar. Maar in september zijn we weer daar en nodigen we zijn Franse vrienden bij ons uit. En halen we herinneringen op bij een barbecuemiddag. Met heel veel rosé en bier. Want hoe ziek hij ook was, altijd wees hij naar de koelkast, ‘je weet waar het staat’. Proost Ton!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•