Wist je…

Dat mijn schoonzoon Nick me achter de broek aan zit om een stukje te plaatsen. Niet gelukt in de eerste week weer thuis maar hier is ie dan toch…

Dat we een paar dagen met een ongeregistreerd kenteken door Nederland hebben gereden. De uitschrijving van onze Nederlandse nummerplaat en de inschrijving van ons Franse kenteken sluiten niet op elkaar aan maar we hebben daardoor ook misschien wel wat bekeuringen gemist.

Dat we complimenten van de Fransen krijgen voor ons Frans. Omdat we op de gok knikken en schudden en ‘Oh oui-en’ of ‘Oh non-en’, denken ze dat we volledig begrijpen waar ze het over hebben. Het enige wat we begrijpen is dat ze zeggen dat ons Frans zo goed is… Nee, gekkigheid. Dankzij onze lerares Marthe kunnen we ondertussen hele zinnen maken die grammaticaal bijna kloppen. Het eerste lesboek is uit. Over een paar maanden starten we met deel 2, dan kunnen we ook goedgebekt naar de dokter.

Dat als we onderweg naar en van Franse les door het gehucht ‘Poux’ reden, ik altijd ‘Poeh!’ moest zeggen. Twee keer per week, heen en terug. Poeh!

Dat we vanwege de tegelzetter die net als onze aannemer Hans heet nu een eersteHans en een tweedeHans hebben. En dat deze Hansen met timmerman Vincent en onze Theo (al bijna 5 jaar kind aan huis) het broodbakhuisje zo mooi tot leven brengen.

Dat iedere keer als we een roofvogel zien, we altijd zeggen: “zo, dat is een dikke!” Ook al is ie broodmager. En in onze ongeoefende ogen zijn alle roofvogels buizerds. Dus er zijn hier heel veel dikke buizerds.

Dat we vier maanden na de emigratie onze Franse zorgverzekeringspassen hebben kunnen regelen. En dat dit best snel is.

Dat we na onze trip naar Nederland in oktober vorig jaar, en hersteld van de toen opgelopen Corona, besloten hebben om ieder weekend met z’n drieën erop te trekken. Even weg van werk, verbouwing en ander geneuzel. Zo zien we ook weer eens wat van onze mooie omgeving.

Dat kraanvogels in Japan symbool staan voor gezondheid, geluk, welzijn, vrede en voorspoed. We hebben er in de laatste weken van vorig jaar heel veel over zien vliegen, dat belooft wat.

Dat we zo dankbaar zijn met zulke lieve familie, vrienden, klussers en (ex-)collega’s. Het jaar 2022 zou totaal in de soep gelopen zijn als zij er niet waren geweest. We hebben hele mooie momenten van voorspoed gehad, gelardeerd met vervelende frustrerende gebeurtenissen. Mijn overgevoeligheid is aardig op de proef gesteld en het is dan ook te danken aan mijn lief dat ik niet knettergek geworden ben. De traanbuizen zijn lekker doorgespoeld, zullen we maar zeggen. Nu hop het nieuwe jaar in. Na ruim twee weken Nederland. Waar we enorm in de watten zijn gelegd en zó genoten hebben van bijna iedere dag lunches, diners en gezelligheid. Het is goed dat we nu weer op stal zijn. Even lijf en leden rust geven, een simpele pizza uit de magnetron trekken, één glaasje wijn in plaats van een fles, of soms alleen water en koffie. Dan mogen we eind maart/begin april wel weer los…

Op een mooi en liefdevol 2023, we wensen jullie veel kraanvogels!

9 reacties

  1. Hoi Maartje, elke keer geniet ik weer van jouw stukje en de foto’s, het wordt allemaal zo mooi. Jullie mogen trots zijn op jullie zelf. Ook vanuit een winderig Heiloo een heel mooi 2023.

  2. Hoi Maartje, wat een pracht!! Jullie hebben weer hard geklust, ziet er echt prachtig uit.
    Ik wens jullie ook een heel liefdevol en zonnig 2023 toe. Heel veel liefs van mij (en ook van André :))

Laat een antwoord achter aan Ellen Supheert Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *